Lubcza

Nazwa dzierż. od nazwy Lubek (Lubogost, Lubomir; por. Johannem Lubek, 1330 r.). Przyrostek "cza" w nazwie to pierwotny przyrostek "ca"; obecność "c" w sufiksie to ślad ucieczki użytkowników języka przed pozornym mazurzeniem ( stąd nie "Lubca", ale "Lubcza"). Inna interpretacja nazwy: Lubcza od "lub" - rdzenia oznaczającego teren podmokły, mocno zalesiony, na którym rosła trawa lub pręty do wyplatania koszy. Analogiczne nazwy: Bircza, Komańcza, Gołcza, Lubsza. Po raz pierwszy wymieniana w 1234 r. jako Lubicha. W 1376 r. nazywana - Lubcza. We wsi kościół parafialny należący do dek. jędrzejowskiego. Dziesięcinę do kościoła w Lubczy zwożono z wsi: Wola Lubecka, Powąchałów (Węchadłów), Lubochowa, Niegosławice. Oprócz dziesięciny snopkowej składano też dziesięcinę konopową i oddawano kolędę (razem 25 grz. i 37 gr.). Wsie należące do par. Lubcza w r. 1490: Lubecka Wola, Węchadłów, Stępocice, Opatkowice, Iżykowice, Biedrzykowice i Sancygniów. Właściciel wsi, Adam Wielowieyski, wspomniany w książce Jana Mazarskiego (Wielowieyski w r. 1863 był naczelnikiem cywilnym okręgu wodzisławskiego; prezes Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach w l. 1892 - 1901).